Tros Marets variant wandelroute: 9,4km
GPX bestand via Strava Wandel Mee Met Mij
Vanmorgen zijn we vroeg uit de veren want we willen een luswandeling doen in de omgeving van Malmedy. In de buurt van Les canyons des Tros Marets. Voor ons een rit van twee uur en veertig minuten.
Om twintig minuten voor elf kunnen we aan de luswandeling beginnen. Het is een wandeling die we via de GPS moeten volgen omdat deze niet afgepeild is. We wandelen gedurende een viertal kilometer langs de GR56 ‘Cantons de l'Est et Hautes Fagnes’. Deze GR staat zeker op de ‘to do’ lijst.
Samen met de GR stappen we parallel met de Trôs Maréts, een snel stromend bergriviertje met tal van watervalletjes. De eerste kilometers van de wandeling verlopen vrij vlot. Als we in de buurt van het riviertje komen, worden de paden echter avontuurlijker. Hier en daar worden we begeleid door een stalen kabel waar we ons aan kunnen vasthouden. Sommige stukken zijn dan ook spekglad door de eerder gevallen regen.
We verlaten na een viertal kilometer de GR56 en ook de omgeving verandert. We komen dichter bij de Hoge Venen en dit is te zien aan de vegetatie en aan de vondelpaden die het gebied doorkruisen. Berkenbossen worden hier afgewisseld met open vlaktes en veengebieden. We stuiten op een naambordje ‘Monument de Fredericq’, we besluiten een kijkje te gaan nemen. Hiervoor moeten we eerst over een klein riviertje zien te geraken. Geen natte voeten, gelukkig. Achter een grote rots hangt een plakkaat, het monument ter nagedachtenis van Léon Fredericq. Speciaal zo midden in het bos.
“Léon Fredericq is de zoon van César Fredericq, arts en gemeenteraadslid, en Mathilde Huet, directeur van een internaat voor jonge meisjes. Al vroeg in wetenschap, cultuur en politiek schreef hij zich in aan de Universiteit van Gent. Leon Fredericq heeft tot zijn eer de ontdekking van hemocyanine, de tweede zuurstofdrager die door levende wezens wordt gebruikt. Zijn werk op het gebied van bloedsomloop en hartfysiologie bij honden leverde hem erkenning op als een eminente specialist in vasculaire circulatie en hartfysiologie. Tot slot draagt hij met zijn werk bij aan het onafhankelijk maken van fysiologie.”
Verder gaat de wandeling over de typische lange venwegen die het gebied doorkruisen. Hier zijn we ook enkele keren onder de naaldbomen moeten gaan schuilen voor een plotse regenbui. Ik was mijn paraplu vergeten in de wagen, dus de bomen gaven ons enige bescherming tegen het spetterend fenomeen.
De laatste kilometers geven een werkelijk adembenemend uitzicht over Ferme Libert, de streek die naar een oude hoeve vernoemd is. De hoeve op zich stelt eerder teleur. De laatste afdaling naar de parking wordt ingezet. Voldaan stappen we in de wagen en keren we terug huiswaarts. Wanneer we thuis aankomen, zijn we toch uitgeteld. Naar mijn idee niet door de wandeling maar de lange autorit.
Comments