↔ 64,55km ─ ↑↓ 555m
Percentage verhard: 50%
Startplaats: Menenpoort, Ieper
Aankomst: Passchendale Memorial Museum, Zonnebeke
Vervoer: drop off
Hike: Tanya D. en Wandel Mee Met Mij
De jaarlijkse hoogdag komt eraan, ik heb besloten om mijn grenzen wederom te verleggen. Vorig jaar stapte ik voor de eerste keer mee aan de Western Front Trail, ik deed dit samen met Fabian V. en Lisa R. . Dit jaar sta ik opnieuw aan de start en deze keer samen met Tanya D. die ik enkele maanden voordien de uitdaging voorstelde. Na wat aarzelen heeft ze uiteindelijk toch toegezegd en vandaag is het zover. Mijn vrouw is bereid om ons naar het event te vervoeren en om kwart voor zeven staan we in de wachtrij aan te schuiven. Door de lange wachtrij missen we de officiële start en ceremonie wat ik toch jammer vind. Misschien een klein puntje voor de organisatie naar volgend jaar toe. Zo, we zijn ingeschreven en kunnen van start. Aan de Menenpoort stel ik mijn smartwatch in, nog even een selfie en we kunnen vertrekken.
Via de Menenpoort gaan we de trappen op en komen we uit boven op de Ieperse vesten. Via een trap dalen we af in de vesten en komen we uit op een rooster die net boven het water van de Kasteelgracht hangt. Niet echt mijn ding, ik haat het namelijk om over zulke roosters te wandelen. Via het Poternepad steken we de gracht over en komen we terecht in het Hoornwerkpark. Het gaat langs de Verdronken weide naar de Zillebekevijver. Allemaal zeer herkenbaar door het afstappen van de Western Front Way en de GR5A. We laten iets verder het centrum van Zillebeke links liggen en stevenen af op het Larch Wood Railway Cutting Cemetery. Hier worden we even opgehouden en moeten we wachten tot de trein gepasseerd is.
We steken de sporen over waarna we in het Molenbos onze eerste bevoorrading tegenkomen aan de Volkssterrenwacht. We dalen daarna af via een steile trap naar het domein van de Palingbeek, zo passeren we Sluis 7Bis en niet veel verder verlaten we het domein aan de Spoilbank Cemetery. We komen aan in Sint-Elooi waar we wat kronkelen om uit te komen aan het Bus House Cemetery dat zich midden in een restauratiefase bevindt. Het gaat langs een onverhard wegeltje tot in Voormezele waar de tweede rustpost op ons staat te wachten. Voor Tanya even een plaspauze en voor mij het moment om mijn trui uit te spelen.
Verder gaat het langs de Wijtschaatsestraat die van naam verandert ter hoogte van de Bollaerdbeek. Net voorbij de beek gaat het verder langs de Voormezelestraat en we passeren het ‘Monument à le 1er Bataillon de Chasseurs à pieds Francais’ en de loopgraven van Bayernwald. We wandelen Wijtschate binnen en mogen per direct het Kampagnebos verkennen. Zelf ben ik hier al enkele keren geweest maar toch had ik de Duitse Abri nog niet gezien. Voor we het Kampagnebos verlaten komen we aan de Duitse mijnschacht Dietrich, het blijft toch een site die een heel verhaal ademt.
Via de Kroonaardstraat gaat het naar de heuvelrug van Wijtschate, we passeren de Peckham krater en in de verte zien we het Spanbroekmolen British Cemetery. Hier stopt een tourbusje, het busje lost vervolgens een aantal Britse oorlogstoeristen. We stappen verder richting de Spanbroekmolen krater, beter bekend als Pool of Peace.
Verder gaat het via veldwegen en krijgen we mooie vergezichten voorgeschoteld. Even verder komen we aan in Wulvergem. Het dorpje verlaten we bijna letterlijk door de achtertuinen van de inwoners via de zeldzame kerkenwegels. We stappen langs Saint-Quentin Cabaret Military Cemetery en verder wandelen we door agrarische landschappen. Hier krijgt Tanya het wat moeilijker en kan ze mijn tempo niet meer volgen. Als een echte gentlemen ‘grinnik’ wacht ik een aantal keer op haar maar ook Tanya is zo galant. Ze laat me weten dat ik gerust mag doorstappen en dat ze de markeringen wel zal volgen. Dat laat ik me geen twee keer zeggen want het is tenslotte nog vijfenveertig kilometer, ik zet mijn benenwagen in zijn vijfde versnelling.
Op de Rue du Rossignol gaat het op een gegeven moment naar rechts. Via een onverhard paadje gaat het naar Bois de la Hutte maar eerst moet ik de helling naar beneden. Op nog geen honderd meter daal ik dertig meter. Ik steek Rue du Petit Pont over en dan stap ik het bekende bos in. Ik kom enkele verborgen bunkers tegen en een mooi landhuis. Via een poort gaat het over het domein van Ploegsteert 14-18 Expérience en via Ploegsteert Memorial to the Missing verlaat ik het domein. Het is nu even onduidelijk en ik moet zoeken naar markeringen. Ik neem er de GPX bij en kan weer verder. Iets verder mag ik de helling weer terug omhoog stappen over slordig neergelegde betonblokken. Mijn hartslag gaat dan ook goed naar omhoog en niet veel later sta ik terug op de heuvelrug. Vanop de heuvelrug zie ik Mesen al liggen, de kerk van Mesen is enorm herkenbaar in het landschap met zijn markante toren. Via het New Zealand Division Memorial gaat het naar het voetbalveldje waar de twee fronten tijdens de Eerste Wereldoorlog op kerstavond 1914 voetbal speelden. Verder gaat het over het, naar mijn mening, mooiste stukje van Mesen namelijk het Island of Ireland Peace Park. Een impressionant herdenkingsmonument met park dat rust en herinnering uitstraalt. Ik steek de Armentierssteenweg over en enkele minuten later sta ik al aan de kerk van Mesen. De volgende rustpost komt er aan, hier krijg ik een maaltijd en kies ik voor een pasta met Feta.
Het gaat nu kilometers door de velden met ongelofelijk mooie vergezichten, op naar Wijtschate. Wijtschate is enorm veranderd sinds ik er voor het laatst was. De hele dorpskern heeft een opsmukbeurt gehad en ik moet zeggen dat het geslaagd is. Weer gaat het kilometers door de velden dus gaat het tempo wat de hoogte in. Voor ik het weet stap ik over het golfterrein van de Palingbeek en groet ik het monument van de gebroeders Mahieu, de kasteelheren van het kasteel waar nu het golfterrein gelegen is. Ik steek het kanaal Ieper-Komen over en iets verder neem ik de trappen naar boven, daar gaat de hartslag weer ‘grinnik’. Het gaat verder over het vlonder pad dat dwars door het gebied ‘Crater Wall The Bluff’ loopt, hier krijg ik toch steeds koude rillingen. Ik stap dwars door het domein Palingbeek, wel jammer dat de route niet voorbij ‘Landartinstallatie CWRM’ komt. Dit is toch een imposant beeld dat de wandeling wat meer cachet zou geven.
Ik steek de Komenseweg over waar het gebied ‘Zwarte Leen’ zich aanbiedt. Het begint hier wat te druppelen, in de verte zit de lucht enorm zwart en ik hoop dat het in de verte blijft hangen. Aan de Caterpillar Crater, een enorm gat waar ik steeds met verwondering sta naar te kijken, gaat het recht naar Hill60. Hier kom ik de Britten opnieuw tegen die we eerder vanmorgen tegenkwamen aan de Pool of Peace. Ze herkennen mij en vragen meteen of ik dat hele eind te voet heb afgelegd. Ik antwoord dat ik deelneem aan een georganiseerde wandeling die de frontstreek aandoet en dat ik voor de vijfenzestig kilometer gekozen heb. Ze geloven hun ogen niet en nemen letterlijk hun hoofddeksel af en groeten mij met ‘Respect mate!’. Ik verlaat de site ‘Hill60’ en steven af op de volgende heuvel.
Ik wandel richting Hill62 of Mount Sorrel en even later stap ik langs het Canadees monument, boven op Hill62. Ik passeer ook het museum Hill62 Sanctuary Wood Museum met de imposante artilleriestukken op de parking. Iets verder kom ik dan het militair kerkhof tegen waar vele Canadese helden rusten. Ik druk nu weer even het gaspedaal in want de volgende kilometers zijn eerder saai door de betonweg. Dan gaat het naar rechts en beland ik tussen Hill62 en Bellewaerde Ridge, een onverhard pad kan ik altijd wel smaken. Niet veel later flankeer ik het Hooge Crater Cemetery en krijg ik een rijsttaartje van de uitbaters van het Hooge Crater Museum. Iets verder kom ik aan het Kraterbos waar aan het monument de Britse vlag halfstok hangt uit respect voor Queen Elisabeth II. Het gaat verder langs de Oude Kortrijkstraat en hier krijgen we zicht op Zonnebeke waar het pikzwart zit. Laten we hopen dat we de laatste vijftien kilometer droog houden. Met die gedachte word ik getrakteerd op een enorme regenboog.
Ik stap weer kilometers door agrarische landschappen op saaie betonnen veldwegen. Aan Black Watch Corner, aan het Polygoonbos, krijg ik een hongerklopje en gaat het tempo er ineens helemaal uit. Ik probeer aan niets te denken en zet ik mijn knop om. Dit wil zeggen hoofd in de grond en stappen maar. Voor ik het goed besef kom ik aan in Zonnebeke en in het park van het Passchendale Memorial Museum. Ik zie de finish maar kan er nog niet bij, al vloekend stap ik verder ‘grinnik’. Het gaat verder richting Broodseinde en daar komt de laatste rustpost aan. Helaas bijzonder weinig zitplaatsen en, erger nog, geen deftige maaltijd te bespeuren. Dit vind ik echt wel jammer mits mijn hongerklopje. Ik moet het doen met een keiharde honingwafel en een flesje cola. Ik besluit om iets verder te stappen en in het bushokje even te rusten. Ik eet dan ook met smaak de honingwafel op maar dit zal weinig verschil maken vrees ik.
Ik kom langs Tynecot, altijd confronterend maar het helpt me wel vooruit want al die helden wat hier liggen willen natuurlijk direct met mijn lijden ruilen. De zon gaat snel onder en de emoties nemen de bovenhand. Tynecot in de gloed van de ondergaande zon geeft me een krop in de keel maar ik zet door! Nog geen kilometer verder verschijnen voor het eerst de door mij verafschuwde borden met daarop ‘Nog vijf Kilometer’. Dan begin je dus te tellen in je hoofd en gaat het helemaal niet meer vooruit. Het volgende bord, nummertje vier komt pas op één kilometer en tweehonderd meter en dat geeft de volgende klop ‘grinnik’. Het woordje ‘opgeven’ en het zinnetje ‘Ga even zitten’ beginnen in mijn hoofd te spelen maar ik geef er niet aan toe. Ik krijg weer wat moed als ik bordje drie en bordje twee iets sneller zie naderen dus ik ga nog vooruit. Ik kom aan de achterkant van de gemeentelijke begraafplaats waar zich de crypte bevindt met gesneuvelde Belgen uit de Eerste Wereldoorlog en zelfs nog één soldaat uit de onafhankelijkheidsoorlog van 1830. Ik word nog even langs de sportvelden gestuurd alvorens ik het centrum van Zonnebeke bereik.
Wanneer ik de poort van het stadspark nader, zie ik mijn vrouw en onze hond Poncho staan om me aan te moedigen. Al mijn moed zakt me in mijn schoenen en ik breek in tranen uit. Mijn hoogzwangere vrouw wandelt de laatste honderden meters met me mee. Poncho, de zot zelve, besluit om toch wel te kakken zeker maar mijn vrouw offert zich op en ruimt de overlast netjes op. PIEP PIEP en ik passeer de finishlijn, er wordt gefeliciteerd en ik krijg mijn goodies. Er wordt gezegd dat ik nog een biertje mag gaan drinken in het centrum maar daar heb ik geen gehoor meer naar want ik wil zo snel mogelijk naar de wagen die iets verder geparkeerd staat.
Moe maar voldaan en net niet gekraakt, ben ik terug op weg naar huis. Het was een prachtig parcours maar er zitten toch nog wat foutjes in de rustverdelingen. Van mij mag de laatste rustpost toch iets rijker zijn en mag er een maaltijd geschonken worden. Maar over het algemeen een topevenement waar ik volgend jaar zeker weer present zal zijn.