Wandel Mee Met Mij is nu iets meer dan een jaar oud en ik zou graag wat meer willen doen dan alleen een blog bijhouden van mijn avonturen langs Lange-Afstands-Routes. Ik heb mezelf aan het denken gezet en wil iets betekenen voor anderen, voor allerlei goede doelen maar in het bijzonder goede doelen rond beleving en cultuur. Mensen denken bij een goed doel per direct aan onderzoek naar bepaalde ziektes of steun aan derde wereld landen. Deze goede doelen moeten er zeker zijn maar staan al dagelijks in de kijker door media en hun eigen propaganda materiaal. Ik wil doelen steunen die wat meer in de schaduw gezet worden of op kleinere schaal handelen. Ik denk dan aan doelen die zich inzetten voor behoud van ons geschiedkundig erfgoed en het culturele aspect. Doelen die inzetten op de beleving van onze geschiedenis en cultuur. Deze zeer grote poel van verenigingen kunnen onze steun goed gebruiken. Met dit idee ben ik beginnen brainstormen over hoe ik dit zou moeten aanpakken. Ten eerste moet ik ervoor zorgen dat alles transparant en gecontroleerd verloopt zodat zowel ik als diegene die doneert er zeker van is dat het geld in de juiste handen terechtkomt. Ik ben ook van het principe: voor wat hoort wat. Hier bedoel ik niet mee dat ik ga bedelen om me te laten sponsoren per afgestapte kilometer. Nee, ik zou graag per thema of per vereniging iets willen ontwerpen zoals patches of stickers en met de opbrengst van deze artikelen naar de verenigingen stappen. Vrije giften zijn altijd welkom natuurlijk.
Er komt echter meer bij kijken dan alleen ideeën, zoals het aanspreken van de verenigingen zodat zij op de hoogte zijn maar tevens fabrikanten van de bepaalde producten aanspreken en zeker zijn van hun ecologische voetafdruk. Ook moeten bankinstellingen geraadpleegd worden om een rekening te openen op naam van Wandel Mee Met Mij om zo de transparantie te waarborgen. Daarnaast moeten aanpassingen gemaakt worden op de website. Naast het voorgaande, vergeet ik zeker nog enkele andere dingen op te sommen.
Met dit alles in mijn achterhoofd ben ik beginnen denken wat mijn eerste doel zou worden. Ik zocht een doel voor een iets langere termijn zodat ik tijd krijg om alles op poten te zetten en het achter de schermen allemaal geregeld krijg.
Een goede maand geleden ondertussen, bij een bezoek aan de grootouders van mijn vrouw, werd er in de foto’s van vroeger gedoken en werden er de bijhorende verhalen verteld. Ik kreeg een rood kaartje toegestoken waarvan mijn haren recht overeind kwamen. Het ging om de vuurkaart van de vader van mijn vrouw haar grootvader, haar overgrootvader dus. Ik was meteen verliefd op het verhaal omtrent het feit dat mijn vrouw haar overgrootvader gestreden had in de Eerste Wereldoorlog. Dit volgens de vuurkaart gedurende de hele oorlog met als beloning maar liefst vijf frontstrepen. Het mooie van dit alles is dat deze held het overleefd heeft.
Met deze beknopte documentatie en enkele foto’s van de man kreeg ik het idee om speciaal voor hem de ‘Western Front Way’ af te stappen. Dit om deze held op die manier te eren en te herdenken want volgens mijn mening worden ‘Overlevers’ van de Grote Oorlog te weinig in de Madeliefjes gezet.
“De Western Front Way is een wandel en fietsroute die het Westelijke front afgaat van de kust bij Nieuwpoort-Bad tot in de Vogezen bij de Zwitserse grens. Er wordt op dit moment nog volop gemarkeerd en dit in Frankrijk want het Belgische en Noord-Franse deel is al volledig afgewerkt. De gehele route zou duizend kilometer bedragen. De route verbindt de twee fronten als teken van verbroedering en vrede.”
Het verhaal achter de Western Front Way greep me direct bij de keel. Onderluitenant Alexander Douglas Gillespie die bij de Argyll & Sutherland Highanders gelegerd zat, schreef een brief naar het thuisfront. Hij schreef over zijn idee van ‘a Via Sacra’, vertaald als Heilige Weg, een vredesroute tussen de linies.
“These fields are sacred in a sense and I wish that when the peace comes, our government might combine with the French government to make one long avenue from the Vosges to the sea. The ground is so pitted and scarred and torn with shells and tangled with wire that it will take years to bring it back to use again. But it would make a fine broad road in the No Man’s Land between the lines, with paths for pilgrims on foot and plant trees for shade, and fruit trees, so the soil should not be altogether waste. Then I would like to send every man, woman and child in Western Europe on a pilgrimage along that Via Sacra so that they might think and learn what war means from the silent witnesses on either side. A sentimental idea, perhaps, but we might make it the most beautiful road in all the world.”
Zijn droom is ondertussen waargemaakt of alleszins een deel ervan. Ik wil met Wandel Mee Met Mij mijn steentje bijdragen aan het realiseren van de rest van het vredespad tussen de beide linies.
De ideeën bleven aanzwellen, de leergierigheid over de Eerste Wereldoorlog begon te groeien en via Facebook kwam ik in een groep terecht genaamd ‘The Belgian Soldier 14-18’. Ik leerde er de beheerder, Fabrice, kennen die ik aansprak met de vraag een oproep te mogen doen. Op mijn oproep naar mensen met een familielid die gestreden had in de Eerste Wereldoorlog en die het overleefd had, werd massaal gereageerd.
De namen van familieleden zou ik dan op een spandoek laten drukken, voorafgegaan door de naam van mijn vrouw haar overgrootvader. Dit spandoek zou ik dan aan mijn rugzak bevestigen en zo de trail afstappen. Uiteindelijk zijn het twee spandoeken geworden omdat de namenlijst bleef aandikken.
Om mijn trail nog wat meer persoonlijkheid te geven heb ik ook een logboek voorzien om mee te nemen op mijn avonturen. Hier komen bijvoorbeeld stempels van musea of toeristische diensten in die ik zal bezoeken. Ook mensen die me aanspreken kunnen er hun zegje in kwijt. Daarnaast zal ik mijn creatieve schrijfsels neerpennen in het logboek. Eén van die schrijfsels is al geschied en staat op de vierde pagina.
De Overlever
De hel doorstaan of toch niet…
Plassen bloed een zoete rottende lucht
Kameraden aan mijn voeten
Klam, koud en doodmoe
De hel doorstaan of toch niet…
Gruwelijk gehinnik, gruwelijk gekerm
Een geluid priemend door Niemandsland
Het geluid der nakende dood
De hel doorstaan of toch niet…
Lichtflitsen die helder de dood in beeld brengen
Gedonder en gedaver die lijken delft
Gas en scherven die ogen verblinden
De hel doorstaan of toch niet?
De nacht der loopgraaf het blijft me bij
Was ik dat gekerm maar…
Dan was die helse nacht zo voorbij
Een gedicht verteld of gedacht door een overlever van de Eerste Wereldoorlog, alleszins het beeld dat ik beleef. Een man, soldaat, een held die de gruweldaden van koppige overheden overleefd heeft maar het steeds opnieuw beleeft. Die vaak terugdenkt aan zijn wapenbroeders die voor hem neervielen. De prikkels van alle zintuigen die hij niet kan uitwissen. Een hels leed dat hij zijn hele leven heeft moeten dragen. Velen zullen gedacht hebben waarom zij niet gesneuveld zijn zodat ze dat leed niet moesten dragen.
Op 11 november 2021 zal ik de Western Front Way startten aan het staketsel van Nieuwpoort-Bad, de monding van de Ijzer. Daar zal mijn verhaal beginnen over de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog. Gaandeweg zal het reilen en zeilen voor het goede doel werkelijkheid worden en zal dit op gepaste wijze mede gedeeld worden via de website en de Facebookpagina van Wandel Mee Met Mij.