Etappe02 GR5A Hoeke-Sint-Laureins

Vandaag de Wandelronde Van Vlaanderen (GR5A) verder gezet na een dagje rust. Etappe 2 Hoeke-Sint-Laureins, goed voor 22,7 km wandelplezier.

Vanmorgen werd ik keurig door mijn lieve vrouwtje afgezet in Hoeke, fris en monter kon ik aan mijn wandeling beginnen.

De wandeling begon in de schaduw, met een licht briesje. Een zalig stukje langs de Damse vaart. Al gauw kwam ik uit op de splitsing waar je links kon aansluiten op de Streek-GR Uilenspiegel en de LAW 11-Grenslandpad. Maar uiteraard moest ik naar rechts en liet ik de Damse vaart achter mij. Tot mijn grote spijt want de hitte kwam me al tegemoet. De hoge populieren langs de vaart waren verdwenen en maakten plaats voor weidse landschappen en meidoornhagen.

Even verder kwam ik aan langs de oude Zeedijk die ik volgde tot ik Lapscheure zag liggen. Ook vond ik dit weer spijtig want op dit stuk was geen schaduw meer te vinden tot aan de grenspaal waar ik halt hield om te eten en even bij te komen van de hitte.

"De oude Zeedijk ligt duidelijk enkele meters boven de polders (Spermaliepolder). Ten oosten van de dijk ligt het natuurgebied 'Het Lapscheure Gat'. Deze kreek ontstond wanneer de Watergeuzen de dijken door braken in 1583. Hierdoor kwam de oorspronkelijke dorpskern onder water te staan. In 1611-1613 worden de dijken hersteld om zo het land terug te winnen. In 1639 wordt door de deken van Aardenburg beslist dat de kerk verplaatst moet worden naar de Sint-Jobspolder. Ook zijn er nog enkele restanten van de Hollandstellung terug te vinden, enkele observatie bunkers uit de Tweede Wereldoorlog gebouwd door de Duitse Kriegsmarine."

Na de rustpauze heb ik voet aan wal gezet in Nederland voorbij grenspaal nr. 354. De grens tussen beide landen is hier duidelijk te zien door een gracht die beide landen precies weigeren te maaien. Over een paar kilometer kom ik aan in Heille een heel klein dorpje, om het met een gezegde te zeggen 3 huizen en een paardenkop.

Ik ga meteen verder door het Karnemelkstraatje, typisch Nederlands zeker?

Verder naar het kasteel van Aardenburg, eindelijk weer wat schaduw in het kasteelpark met joekels van kastanjes en eiken.

Jammer genoeg van korte duur want even verder kom ik aan in Aardenburg, de oudste stad van Zeeland. De GR-5a loopt jammer genoeg rond de stad dus neem ik een omme tour van ongeveer 1,5km om zo toch iets van dit mooie stadje te bezichtigen.

Daarin had ik duidelijk gelijk, wat een mooie beschermde gebouwen en een pracht van een kerk.

"Aardeburg was al bewoond in de Middensteentijd, maar werd pas welvarend in de Romeinse tijd. Iets na 174 werd in Aardenburg een Castellum opgebouwd, rond 225 werd het fort verlaten. Dit is te bewijzen door een burgerlijk tempeltje te midden de militaire muren. Voor 925 bestormden de Noormannen (Vikingen) de Gentse Sint-Baafsabdij en maakten het de monniken moeilijk het land te bewerken en te ontginnen. Na 925 werd de rust hersteld en werd het tijd om de Sint-Bavokerk te bouwen. Ook de economie herstelde zich in het Middeleeuwse Aardenburg, aanvankelijk Rodanburg geheten."

Ik verlaat Aardenburg en ruil verharde wegen met ruwe weilanden grenzend aan de Eekloosche Watergang die ik voor +- 6a7 km blijf volgen. Het hele traject van deze 6a7 km bevindt zich in een begrazingszone die niet toegankelijk is voor honden. Zeer begrijpelijk want hier lopen werkelijk runderen rond. Na een 8tal overstapbruggetjes (hulpbruggen om over een draad te kruipen) kom ik in de voorlaatste weide terecht, in de verte zie ik een kudde koeien. Naarmate in vorderde zag ik echter een monster van een stier tussen koeien en kalfjes staan. Ik twijfelde geen moment en kroop onder de draad door om zo langs de weide op te wandelen. Het kolossale beest had me in de gaten tot in de laatste weide kroop.

In de verte zag ik iets wat me deed lachen van geluk, een grenspaal. Eindelijk kon ik terug naar België, niet dat het niet plezant was in Nederland maar dit wilde zeggen dat de wandeling bijna voltooid was.

"De Belgisch-Nederlandse grens wordt bekleed door 369 gietijzeren grenspalen. Nummer 1 op het drielandenpunt in Vaals en nummer 369 in het natuurgebied het Zwin te Knokke.

In 1843 werd de grens officieel vastgelegd, 13 jaar na de onafhankelijkheid. Daarom staat niet 1830 op de palen maar 1843."

Nu heb ik enkel nog het Leopoldkanaal over te steken met het voetveer, van een mooie finale gesproken. Nog 200 meter en mijn schitterende maar hete wandeling zit er op. Daar staat ze dan, mijn vrouwtje stond me al op te wachten met een draaiende auto en de airco volle bak. Bedankt Annelies om me te brengen en te komen halen.