Ik zet vandaag de route verder over de GR5A, dit wordt de 15de voorgestelde etappe die terug te vinden is in de GR-topogids. Vandaag ga ik van Breucq naar Avelgem volgens de topo-gids 25,8km. Echter heb ik vorige keer mijn etappe met 1,5km verkort om zo naar het centrum van Ellezelles te kunnen uitlopen. Vandaag vertrok ik weer in het romantische dorpje Ellezelles, om te beginnen met een aanloop van 2,7km tot aan het punt waar ik vorige keer stopte. Deze aanloop deed ik trouwens met wandelknooppunten. In Avelgem zou ik dan ongeveer een 28km op de teller hebben staan.
De vorige twee etappes had ik mezelf kunnen overhalen om met de fiets naar het startpunt te rijden. Vandaag was dit echter een ander verhaal, omdat dit de laatste etappe zou zijn van 2020 heb ik mezelf getrakteerd op een luxe taxirit. Om 07:30 uur stond mijn taxi al op me te wachten aan de Yzerwegstraat in Avelgem, een luxe Mercedes C-klasse break. In stijl richting Ellezelles moet kunnen ‘grinnik’.
Het is nog donker wanneer ik vertrek, dus hang ik enkele lichtjes aan mijn rugzak zodat niemand nog een excuus heeft mij niet gezien te hebben. Ik volg enkele wandelknooppunten tot ik aan het mijn etappe kan beginnen. Ik herinner me nog van vorige keer dat de uitloop vlotter gegaan was dan de aanloop vandaag. Waarom liggen alle dorpen in een gat ‘grinnik’?
Het voordeel was dat ik nu op de rug van een heuvel liep en dat de zon net ging opkomen, wat een uitzicht. Genieten van alle vergezichten in het gouden uur geeft voldoening en moed om de 28 ‘zware’ kilometers af te stappen. Vanuit Miclette ga ik verder naar Chaussée de Ninove, een gevaarlijke oversteekplaats als je het mij vraagt. Maar gelukkig ben ik vroeg en slaapt de meerderheid nog, zo kan ik veilig genoeg oversteken. Voor ik het wist was ik Breucq al gepasseerd, het gehucht bevat dan ook maar 5 huizen en een paardenstal.
Ik kom aan Tsjaka Adventure dat nagenoeg leeg staat, op een vrolijke dame na die al zingend op haar quad de paardenpiste aan het gelijk trekken was. Hier komt de GR129 me ook vergezellen samen met de GR122 die ik al even volg. Ik moet naar rechts richting de Kanarieberg maar ik ga even rechtdoor om naar Kapel Lorette te gaan en zo toch iets van geschiedenis op steken in de Vlaamse Ardennen. Na het bezoek en het lezen van wat leerrijke info over de streek rond de kapel, keer ik terug naar de Kanarieberg. De drie GR’s volgens echter een alternatieve route om deze heuvel te bestijgen. Natuurlijk niet minder lastig, al hijgend en puffend bereik ik de top aan de ingang van het Muziekbos, hier gaat de GR129 zijn eigen weg.
“De Kapel Lorette of Kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Loreto is een kapel in de Vlaamse Ardennen op de zuidflank van de Muziekberg vlak bij het Muziekbos. De kapel werd gebouwd in 1676 door de toenmalige pastoor van de Sint-Martinusparochie Christophe De le Tenre op grond die door een landbouwer (Hermes Haustraete) geschonken werd. Zo konden de gelovigen op zondag naar de mis zonder naar Ronse te hoeven wandelen. De bakstenen kapel met ijzerhoudende zandstenen sokkel is een rechthoekig gebouw met een klein koor. Tijdens de Franse Revolutie werd de kapel verkocht aan een lokale boer, die het gebouw als schuur gebruikte. Begin 19de eeuw kochten enkele families de kapel over van de boer. De jaarlijkse Fiertel houdt er halt en de jaarlijkse noveen van Maria-Boodschap (rond 25 maart) wordt er nog steeds gehouden. Sinds 1947 is de kapel als monument beschermd.”
Wandelen door het Muziekbos, magisch, opmonterend en leerijk. Zo zou ik het kort kunnen verwoorden. Op het dak van het Muziekbos trekt een toren me van de GR-route. Een paadje naar links leidt me naar een heidevlakte en iets verder zie ik de toren staan. Een infobord leert me dat het de Geuzentoren is. Ik besluit om hier even een koffiepauze te nemen, voor mijn kerst heb ik een hikers thermos gekregen van mijn geweldige vrouw. In mijn ooghoek ontdek ik nog meer geschiedenis, een hoopje zand van plus/minus 1,5m hoog. Ik dacht dit moet een Tumulus zijn en het infobordje geeft me gelijk. Ik kraam op en zet mijn weg verder op de GR5A en GR122.
“De Geuzentoren werd door M. Scribe in 1864 gebouwd. Een echte reden hiervoor is niet gevonden, maar in de bouwperiode was de omgeving niet zo hoog begroeid. Men had toen vanaf de toren een heel mooi uitzicht over de Vlaamse Ardennen. Als je de toren goed bestudeert zou je kunnen denken dat de bouwheer een liefde had voor de romantische bouwstijlen die in die tijd in de mode bleken te zijn. De toren is opgetrokken uit ijzerzandsteen. Deze steensoort werd vroeger uit de vele zavelputten in de buurt bovengehaald. Bovenaan is de toren afgebakend met een gekanteelde ommuring. Binnenin is er een wenteltrap die over twee tussenverdiepen loopt tot de bovenste verdieping op het dak. De grafheuvel (Tumulus) wordt door Natuur en Bos omschreven als prehistorisch, ik ben het hier echter niet mee eens omdat ik de bronstijd niet als prehistorsch bekijk. Het zou inderdaad over een grafheuvel uit de bronstijd gaan. Het gaat om een tombe die door amateur archeoloog Edouard Joly onderzocht werd op het einde van de 19de eeuw. Hij vond er twee urnen gevuld met verbrande beenderen, as en houtskool. Het zou gaan om een man van rond de veertig en een vrouw van tussen de twintig en veertig jaar oud. In 1864 werd op de tweede grafheuvel de Geuzentoren gebouwd.”
Nog een kilometer lang wandel ik door het Muziekbos, een pareltje om door te stappen. Wanneer ik uit het bos wandel en voor ik over de spoorbrug loop, wordt ik getrakteerd op een mooi uitzicht en dit zal voorlopig ook het laatste zijn gezien ik Ronse nader. Hier is ook het mondmasker verplicht in de stadsomgeving. Ik volg de regels maar ondervind enorm veel last en besluit zonder verder te stappen. Ik ben uiteindelijk niemand tegen gekomen. Hier is het even doorbijten tot ik aan de Fiertelmeers kom en Ronse al stijgend achter me mag laten.
Ook Ronse ligt in een gat, om verder uit dat gat geraken en moet ik stijgen op de Fiertelmeers richting Scherpenbergbos. Jammer dat dit bos in privéhanden is. Het mag wel gezegd dat het bos mooi onderhouden wordt. Ik begin terug te dalen en kom aan bij Kapel Wittentak, een smal recht opgaande bakstenen kapel die hier toch de show weet te stelen. Hier blijf ik even ‘bezinnen’ of liever het infobord lezen en zet daarna de afdaling in. Rond de middag bereik ik Klijpe en begin te zoeken naar een geschikte plek om mijn middagpauze te starten.
“De Kapel Wittentak of Kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Wittentak is een kapel nabij de Scherpenberg in de Vlaamse Ardennen. De kapel werd gebouwd in de 17de eeuw op initiatief van Ernestine de Ligne en werd in 1639 ingewijd (na de pestepidemie van 1635). De oude kapel (in rococo en gotiek) werd in 1892 volledig afgebroken. In 1891 werd iets noordelijker een nieuwe neogotische kapel gebouwd op grond geschonken door de familie Cambier. De bakstenen kapel met leien zadeldak werd in 1968 gerestaureerd. Ze werd na een brand in 1981 heropgebouwd en in 1984 werd er een kruisweg in de open lucht aangelegd.”
Na mijn middagpauze zet ik koers met het Heynsdaelebos als mikpunt. Hier zal ik echter langs afschampen. Iets verder houd ik nog even halt aan de Drielindenstraat om daar te genieten van het vergezicht over de stad Ronse. Iets verder kom ik aan op de beroemde Ronde Van Vlaanderenstraat, op Kerstdag hebben mijn vrouw, mijn trouwe viervoeter en ik hier de pedaal wandelroute nog afgewandeld. Tijdens het stappen langs deze straat word ik weer wijzer doordat de namen van de winnaars van Vlaanderens Mooiste op de weg geschilderd zijn.
Eenmaal aangekomen bij de Knokteberg moet ik rechts afslaan om het Kluisbos te betreden, voor ik dit doe werp ik nog snel een blik op de GR-boom en laat ik een rood aangelopen wielertoerist voor gaan. Enkele honderden meters verder word ik weer beloond op een vergezicht over Henegouwen, er staat een bankje met de gepaste tekst “Daar aan de overkant, het Waalse weidse land”. Aan parking de Vierschaar gaan de GR5A en de GR122 hun eigen weg en wandel ik letterlijk langs de taalgrens tot ik aan een gigantische GR-boom passeer. Hier sta ik op de Kluisberg met zijn 141m hoogte. Wat verder ga ik terug naar onze Waalse vrienden en kom ik opnieuw samen met de GR122 en de GRP123. Wederom zet ik de afdaling in, deze keer op een vrij onverzorgd stukje waar men trappen heeft proberen te introduceren om de afdaling te vergemakkelijken. Dit blijkt helaas deftig mislukt te zijn. Hier breekt men enkels zou een gepaste tekst zijn.
Vanaf nu zal het parcours grotendeels verhard blijven met hier en daar mooie uitzichten en mooie gerestaureerde villa’s. Het is nog even opletten wanner ik in een bocht moet oversteken op de Chaussée de la Libération, hier staan dan wel borden die verwijzen dat hier fietsers en voetgangers oversteken maar chauffeurs de dag van vandaag hebben blijkbaar altijd haast. Gelukkig haal ik veilig de overkant en sckakel mijn versnelling een tandje bij, deze twee laatste kilometers lopen over een spoorwegzate die geheel verhard is. Hier krijg ik het toch moeilijk, zelf de mooie wandel/fietsbrug en het idee over de E2 te wandelen geven me geen moed meer. Ik ben doodop en ik ben blij dat ik aan de auto ben.