↔26,50km ─ ↑↓21m Percentage verhard: 50% verhard Startplaats: Camping De Soetelaer, nabij Oostburg over de Belgische grens Aankomst: Eindmeet, Isabellahaven, Boekhoute Vervoer: Benenwagen Hike: Solo
Ik besluit om wat vroeger op te staan en dat gaat vrij vlot. Mijn voeten en benen zijn nog wat stijf en ik besluit er nog wat tijgerbalsem aan te doen. Na wat rondlopen en wat bewegingen te hebben gedaan - gelukkig sliep iedereen nog en hebben ze mijn kunstjes niet gespot - kan ik beginnen met een koffietje om vervolgens voor de laatste keer mijn tentje af breken. Na een goed half uurtje kan ik gaan uitchecken bij de receptie en wens ik hen nog het beste toe. Ik kan aan mijn laatste etappe van mijn driedaagse beginnen.
Voor ik terug op de SGR Uilenspiegel ben moet ik nog eerste twee kilometer stappen langs een drukke weg. Gelukkig, het is nog vroeg en het verkeer valt nog mee. Het lijkt vanochtend vlotter te gaan dan gisterenavond. Gisteren leek het echt eindeloos voor ik de camping bereikte. Via de Wildeweg stap ik verder richting Waterlandkerkje. Ik blijf de Linie of Passageule min of meer volgen met prachtige tarwevelden en hier en daar verscholen klaprozen tot ik aan de Oudemansdijk een hinkstapsprong over een weideafsluiting moet maken. Van hieruit wordt het echt interessant, ik stap zeker anderhalve kilometer door een enorm weiland. Hier en daar wat struwelen of een boseilandje tot ik een radslag over de omheining maak en in het Pontebos struikel.
Al kronkelend en netels ontwijkend weet ik me een weg te banen door het jonge aangelegde bos. Aan een voetgangersbrug aan de Linie of Passageule ga ik even van mijn pad af omdat ik op de kaart een leerrijk pictogram zie staan. De brug en het mooie pad dat lichtjes omhoog loopt brengt me naar het terrein van ‘Redoute Schaapstelle’ een vierkante wal ter verdediging van Ijzendijke dat toen in die tijd als ‘Ysendyke’ geschreven werd.
“ De Passageulelinie was weinig effectief door het verslibben van de kreken en werd in de achtiende eeuw maar liefst drie keer doorbroken door Franse troepen. De eerste keer was op 29 juli 1708 tijdens de Spaanse Successieoorlog. In de omgeving van Turkeye braken de Fransen onverwacht door de linie. Ze trokken op naar IJzendijke dat door de gevluchte Engelse huurtroepen onbeschermd was achtergelaten. Dezelfde dag nog trokken de Fransen weer terug richting Aardenburg en verwoestten en passant nog de kerk van Waterlandkerkje en 30 boerderijen. Op 27 april 1747 ( tijdens de Oostenrijkse Successieoorlog) staken Franse troepen bij de redoute Schaapstelle de Passageule over. De linie was hier het meest opgeslibd. Meteen daarna werd IJzendijke belegerd en gaf het zich na drie dagen over zonder dat er ook maar één schot aan Franse zijde was gelost. Vervolgens werd de rest van West-Zeeuws-Vlaanderen bezet en bleef anderhalf jaar lang in Franse handen tot de Vrede van Aken werd getekend. De laatste doorbraak vond plaats op 27 juli 1794. De brigade van generaal Vandamme probeerde bij Turkeye de Passageule over te steken. De inundatie (het onder water zetten van land) was hier niet volledig en het fort was onderbemand (slechts 200 infanteristen, 8 artilleristen, 4 kanonnen en munitie voor 15 schoten). Het fort werd hevig beschoten. Bij de batterij ‘t Vrije, waar geen kanonnen waren, braken de Fransen door en bezetten in een mum van tijd het westen van Zeeuws-Vlaanderen.”
Ik keer op mijn stappen terug over de brug en ga verder over het uitgestippelde pad. Iets verder kom ik terug uit op de Oudemansdijk. Aan de driesprong zie ik dat ik rechts af moet slaan waar ik even blijf staan, kijkend naar de ellenlange met kasseien behamerde loodrechte weg. Na het interessante komt het saaie gedeelte denk ik dan en dat hoort er bij. Ik krijg ook de straatnaam in het vizier, niet echt origineel in mijn ogen, ‘Kasseiweg’. Zevenhonderdvijftig meter telt deze weg ongeveer en deze wordt door wielrenners gesmaakt. Verder stap ik over verharde wegen kaarsrecht met hier en daar een knik om toch eens een andere beweging te maken. Aan Veldzicht kom ik aan de variant van de SGR die negenenveertig kilometer terug richting de zee kronkelt. Deze variant staat ook op het programma voor later dit jaar.
Ik blijf voor kilometers over betonnen wegels wandelen tot irritatie van mijn voeten. Op de koop toe kom ik aan een volgende driesprong, Vrijedijk-Timmermansweg, weer op een kasseiweg uit. Deze keer laat de naam van de weg je een kortsluiting maken in je hoofd. Anderhalve kilometer kale hoofden die zij aan zij in de grond getimmerd zijn worden hier door verschillende groepen wielrenners nogmaals de kop ingedrukt. Ik daarentegen besluit in de graskant te stappen omdat ik over kasseien stappen de hatelijkste bezigheid vind die er is.
Ik passeer een klein gehucht genaamd Pyramide, een originele naam voor een gehucht dat letterlijk in een negentig graden bocht ligt. Ja hoor ook hier liggen enkele kasseien die overgaan in het groen, een dijk omzoomd door Okkernotenbomen. Jammer dat ze nog niet rijp zijn want de honger begint stillaan de overhand te nemen. Echter had de camping geen voorziening voor lunchpakketten en heb ik me laten vangen. Ook onderweg ben ik nog niets tegen gekomen waar ik eventueel wat voorraad kon inslaan. Gelukkig heb ik nog genoeg te drinken.
Iets verder kom ik aan een prachtige kreek, zonder naam, die beheerd wordt door enkele koeien die graag met mij op de foto willen. Ik steek de Isabellaweg over via verharde wegen die velden doorkruisen. Ik stap langs een aarden wal die uitkomt aan camping ‘De Savooyaard’, niet meet dan een kleine boerderij met een grasveld en enkele campers.
Aan de Zuidbossen vertoef ik weer in de mooie natuur en kom ik de LAW11 of het Grenslandpad terug tegen. We steken samen het Isabellakanaal over waar ik toch even blijf stil staan. Ik geniet even van het alleen zijn, het gezang van de vogels, de jonge Torrepikken (Baars) in het water en het mooie platte landschap. Door de Zuiderbossen heen kom ik uit aan het Isabellabos. Een jong aangeplant bos met open terreinen die vol staan met Sint Jacobskruid, een geel deken tussen de groepen bomen. Iets verder mag ik het kanaal weer oversteken en merk ik dat het hier al enkele meters breder geworden is. Ook hier blijf ik even in het midden van de brug staan, kijkend over het gitzwarte water turend naar de horizon.
“Het Isabellakanaal is een vijfeneenhalf kilometer lang afwateringskanaal dat zorgt voor de afwatering van de Belgische polders nabij Boekhoute. Het kanaal verbindt de Braakman in Nederland met het Leopoldkanaal in België en werd aangelegd in 1920.”
Iets meer dan een kilometer verder steek ik de Dijckmeesterweg over en blijf ik het kanaal volgen. Mijn pad wordt er echter niet beter op, netels en distels versperren mijn weg. Als een gelaarsde kat stamp ik de netels plat en probeer de weerhaakjes te ontwijken. Nog vierhonderd meter en dan stap ik over de eindmeet en over de grens terug naar eigen land. Ik moet maar vijf minuten wachten en mijn vrouwtje pikt mij op. Ik steek mijn rugzak in de koffer maar voor ik in de auto mag stappen moet ik mijn schoenen vervangen door mijn sloffen en een proper T-shirt aantrekken. Ik plof me neer in de passagierszetel en mijn geluk kan niet op: er staan daar voor mij een Red Bull, een Cola en wel drie koffiekoeken klaar. Zonder mijn vrouwtje zou ik toch niet ver komen, snel naar huis voor een lekkere douche.
*Camping De Soetelaer is een zeer basic uitgeruste camping. De bediening zeer droog en koel, zeker niet aangenaam. De sanitaire voorzieningen zijn oké maar niet up-to-date. Er is geen catering die je kan voorzien van lunchpakketten of drank. Als je via de SGR Uilenspiegel trekt kan je je best bevoorraden in Oostburg alvorens naar deze camping te trekken. Voor mij een *** waard.*