↔ 53,17km ─ ↑↓ 32m
Percentage verhard: 85%
Startplaats: Parkeerplaats, Stee, Watervliet
Aankomst: Parkeerplaats, Damse Vaart-Oost, Hoeke
Vervoer: Wagen
Hike: Patrick V., Sarah A., Bart L. en Wandel Mee Met Mij
Het is nu bijna twee jaar geleden dat ik terug voet zette in Damme, precies op dezelfde plek waar het avontuur van de Streek-GR Uilenspiegel begon. Maar Uilenspiegel was nog niet klaar met mij en schoof me zijn variantroute onder mijn neus. Omdat ik het even gehad had met het pannenkoekenland van het noorden van West-Vlaanderen en Zeeland, liet ik de variantroute bijna twee jaar indommelen. Tot ik besloot er toch korte metten mee te maken! Ik zou de variant in één haal uitwandelen, zo’n vijftig kilometer door het vlakke landschap.
Naar goede gewoonte maakte ik een event aan op de Facebook-pagina van Wandel Mee Met Mij en deed hierbij beroep op mijn overtuigings-charmes ‘uhum’ ‘grinnik’. Uiteindelijk overhaal ik drie personen om mij langs deze tocht te vergezellen.
Wanneer de dag aanbreekt, verzamelen we allemaal op de parkeerplaats van de Damse Vaart-Oost in Hoeke. Na wat keuvelen vertrekken we richting Watervliet waar we de wagen achterlaten op het prachtige plein voor de kerk. Met de aan- en uitloop route komen we aan vijfenvijftig kilometer rond, dat belooft!
We stappen via een steegje voor de kerk naar de Veldstraat en slaan daar rechts af. Wanneer we aan de Calusdijk komen, slaan we links af en volgen de dijk tot aan de Mollekot waar ons officieel startpunt gelegen is. Aan grenspaal nummer driehonderdzesentwintig nemen we nog enkele kiekjes in abstracte poses. Via de Mollekot gaat het terug richting het centrum van Watervliet. Wanneer we terug op het prachtige plein aankomen, gaat Patrick even de bakkerij binnen. Wanneer wij op hem wachten, lezen we enkele informatieborden over Watervliet en haar plein. Niet veel later komt Patrick buiten met enkele koffiekoeken en een colaatje. We zetten onze tocht verder.
“Watervliet werd vanaf 1197 beheerd door de heren Van Praet uit Brugge. In 1287 verdween het dorp onder water. Meer dan tweehonderd jaar bleef het een verdwenen dorp. In 1497 werd het land opnieuw ingepolderd en kwam het in het bezit van Hiëronymus Lauweryn, kanselier en schatbewaarder van Filips de Schone, broer van Margaretha van Oostenrijk. Het dorp ligt in drie door Lauweryn aangelegde polders: Jeronimuspolder, Sint-Christoffelpolder en Sint-Annapolder. Het dorp werd in 1504 heropgebouwd door Lauweryn ‘van Watervliet’, die ook de heerlijkheden Waterland en Waterdijk en de stad Philippine stichtte. Deze werden alle drie afhankelijk van Watervliet. Zijn nazaten bleven eigenaar van het dorp tot in 1719, toen de familie Massiet de fakkel overnam."
Via de Kloosterstraat en Prospergatstraat verlaten we het centrum van Watervliet en zetten we koers richting het ‘Leopoldkanaal’. Wanneer we aan het kanaal komen, herken ik de plaats meteen. Aan de overkant loopt de GR5A en ik weet nog goed dat ik daar op dat bankje mijn middagpauze hield met zicht op de kerk van Watervliet. Wij slaan echter rechts af en volgen het ‘Leopoldkanaal’ tot aan de ‘Watervlietbrug’ die we oversteken. Aan de overkant zie ik meteen een monument ter nagedachtenis van Canadese troepen die sneuvelden bij de bevrijding van Watervliet tijdens de Tweede Wereldoorlog. We blijven het kanaal volgen langs de overkant richting Sint-Jan-in-Eremo. We komen enkele manschapsbunkers tegen die gebruikt werden door Duitse soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Patrick lacht en vertelt ons dat hij toch steeds iets van de oorlog tegen komt als hij met mij op stap is. Ja Patrick, ik kan er niets aan doen ‘grinnik’. Aan de Sint-Jansstraat steken we het ‘Leopoldkanaal’ weer terug over en stappen we langs de ‘Oostpolderkreek’. Aan het ‘Provinciaal Sportcentrum De Boerenkreek’ staan enkele campers en wielervoertuigen. Zou er een wielerwedstrijd zijn in de omgeving? We zullen het nooit weten want we zien nergens informatie hieromtrent.
“Tijdens de bevrijding in oktober 1944 werd er hevig gevochten aan het Leopoldkanaal. Antwerpen was intussen al bevrijd maar de Duitsers hielden het stuk land tussen het Schipdonkkanaal en het Leopoldkanaal sterk in hun greep. De Duitsers wilden de Westerschelde op die manier controleren en voorkomen dat er geallieerd oorlogsmateriaal aangevoerd kon worden. Vijf weken lang werd er strijd geleverd aan het Leopoldkanaal en Watervliet kreeg het zwaar te verduren. Waterland-Oudeman zat al een maand vol met vluchtelingen, vooral afkomstig uit Watervliet. Vroeg in de morgen op 14 oktober 1944 trof één enkele obus een schuilplaats op de boerderij van Petrus Van Acker. Dat kostte het leven aan tweeëntwintig burgers. Na vijf weken strijd konden de Canadezen doorbreken en Watervliet bevrijden maar het kostte Watervliet veertig burgerslachtoffers.”
We betreden de eerste groene strook van vandaag en flankeren de ‘Boerenkreek’. We krijgen een prachtig zicht over het water met tal van watervogels. Helaas duurt de zachte ondergrond niet lang en voor we het doorhebben beklimmen we een polderdijk. Zo komen we terecht in Sint-Jan-in-Eremo een pittoresk gehucht met een schattige naam. We stappen verder door het polderlandschap met name over de dijk Sint-Livinuspolder. Op deze dijk komen we een tiendpaal tegen uit de zeventiende eeuw. Even verder komen we aan de ‘Molenkreek’ die we via Goeleven weer achter ons laten. Via enkele veldwegen komen we aan in Waterland-Oudeman maar laten het dorp rechts van ons liggen. We maken een rechtsom kerende beweging en op de Brandkreekdijk komen we terug aan Goeleven. Wat ons ook opvalt, is de watertoren die het landschap hier domineert. Het is bijna middag dus beginnen we te zoeken naar bankjes. Helaas zijn er in dit landschap geen bankjes te vinden en besluiten we op de verhoogde septische putdeksels van ‘Camping De Soetelaer’ te gaan zitten. Je raadt het nooit, zonder geurhinder! De camping laat me terugkeren in de tijd. Op deze camping heb ik tijdens mijn driedaagse hike langs de Streek-GR Uilenspiegel overnacht. Een simpele camping zonder enige luxe, een ideaal plekje voor de wandelaar.
“De zandstenen tiendpaal te midden de Sint-Livinuspolder dateert uit 1654. Er staan enkele inscripties op de paal die verwijzen naar de Gentse Sint-Baafsabdij, SB. Dor/nick verwijst naar het kapittel van Tournai, in de zeventiende eeuw nog Dornick of Doornik. Deze paal moest de tiendgebieden van deze twee Tiendpachters afbakenen. Tijdens het Ancien Régime moesten landbouwers en ambachten één tiende van de opbrengst afstaan voor de eredienst. Één derde ging naar de pastoor, één derde ging naar het onderhoud van kerkeigendom en één derde ging naar armenzorg. Er ging dus twee derde van die tienden naar de katholieke kerk.”
We blijven kilometerslang in hetzelfde veld rondstappen, we raken de watertoren dus niet kwijt. Dit ronddraaien begint eerder eentonig te worden en we snakken naar vooruitgang. Na zesentwintig kilometer komen we aan de ‘Hollandersgatkreek’, een enorme kreek ’grinnik’. Vanaf hier maken we een laatste lus, toch als ik mijn GPX mag geloven. We stappen nog langs enkele kreken waaronder de ‘Roeselarekreek’, de ‘Boerenkreek’ en de ‘Blokkekreek’ tot we terug aan de achterkant van de ‘Hollandersgatkreek’ uitkomen. We verlaten het kronkelde parcours en stevenen recht op het ‘Groote Gat’ af.
We wandelen het dorp Sint Kruis binnen, niet te verwarren met Sint-Kruis in Brugge, en besluiten om de lokale biergieterij te sponsoren. Drie van ons houden het op een colaatje en een koffie maar Patrick laat zich verleiden tot een trippel biertje, dappere Patrick ‘grinnik’. We raken aan de praat met enkele ‘terrasgangers’ die een fietstochtje maken in de streek. Ze vragen ons welke wandelroute we ondernemen. Patrick laat hun weten dat we vertrokken zijn in Watervliet en dat we onderweg zijn naar Hoeke via de variant van de Streek-GR Uilenspiegel. De gezichten van de mensen zijn goud waard en elk van ons geniet van deze gezichtsuitdrukkingen ‘grinnik’. Na wat heldenepos aan onze deurdrempel wensen de ‘terrasgangers’ ons nog veel succes op onze tocht.
We verlaten het dorpje via de Sint Pieterdijk, duiken meteen terug het groen in via het ‘Groote Gat’ en volgen ons pad via de Heirweg. Even later komen we terecht op de oude vesten van Aardenburg. Aardenburg heeft zeker mijn hart al meerdere malen veroverd. We krijgen via de variant de groene long van de stad te zien en ook deze kant van de stad kan me bekoren. Via de Herendreef verlaten we het centrum en duiken we opnieuw een klein bos in. Het park van De Elderschans met het prachtige kasteel. Ik vertel dat ik tijdens mijn avontuur langs de GR5A hier ook al passeerde en dat de bewoners van de villa/kasteel oorspronkelijk asielzoekers waren, van een meevaller gesproken. We stappen verder over de Zuiderbruggeweg die de ‘Stierskreek’ doorkliefd. Iets verder aan de rechterkant staat een grote hoeve die uitgebaat wordt als drink- en eetgelegenheid. Wat ons opvalt zijn de grote ramen die niet verduisterd kunnen worden, althans naar ons idee. Zelfs de badkamer is van kilometers ver te zien, naturisten? Wie weet! Een zalige vrijheid zeg ik dan ‘grinnik’. Het gaat verder richting Heille waar nog steeds maar enkele huizen en een paardenkop te zien zijn.
Ondertussen naderen we de grens en verlaten we Nederland. We volgen de ‘Verloren Kreek’ en vanaf hier herken ik het als saai landschap. Eentonig, agrarisch landschap met in de verte de kerk van Lapscheure. We stappen in de richting van de A11 over betonnen wegels met het lawaai van bandengeruis. Via de Pannenpolderstraat flankeren we Lapscheure en in de verte zien we de bomenrijen van de Damse vaart opdoemen. Eenmaal op de Zeedijk krijg ik het moeilijk: steken in de voeten en mijn maag begint te rommelen, geen goed teken. Naar mate we de Damse vaart naderen worden de klachten erger maar ik kan me nog meester houden. Maar dan, we komen aan het ‘Kobusveer’ het officiële einde van de variant. Hier stuik ik in elkaar en laat me op de picknickbank vallen. Ik weet hoe laat het is, een hongerklop ofwel een bloedsuikerval. Ik word misselijk en lijkbleek maar weet het bewustzijn te bewaren. De anderen verschieten maar stellen me gerust, Patrick en Bart verbieden me verder te stappen naar de parking. Sarah offert zich op om bij mij te blijven terwijl Patrick en Bart verder stappen. Na een tiental minuten ben ik weer de oude en samen met Sarah wachten we op Patrick die ons komt oppikken. Eind goed al goed.
Bij deze wil ik Patrick, Sarah en Bart nog eens bedanken voor hun gezelschap en uitgelatenheid maar ook voor hun bezorgdheid en medeleven. Bedankt en tot op een volgende wandeling zonder hongerklopjes ‘grinnik’.
