↔ 63,36km ─ ↑↓ 454m
Percentage verhard: 65%
Startplaats: Memorial Museum Passchendaele 1917
Aankomst: Fenix, Ieper
Vervoer: Wagen
Hike: Sarah A., Bart L. en Wandel Mee Met Mij
Het is weer de tijd van het jaar, half september staat gelijk aan de Western Front Trail. Vanaf dit jaar moeten we eigenlijk Poppieswalk zeggen, de reden van de naamsverandering ken ik niet. Het is inmiddels mijn derde keer dat ik aan de start van dit jonge monument zal staan. Ook dit jaar heb ik iemand kunnen overtuigen om met me mee te stappen over het parcours van vijfenzestig kilometer. Sarah deinsde zeker niet terug om deze uitdaging aan te gaan want eerder dit jaar en eigenlijk nog niet zo lang geleden, stapte ze mee in de Dodentocht.
Ik ben om 0600 uur al ter plaatse en ik begeef me naar ‘school GBS De Zonnebloem’ waar ik mijn badge moet gaan afhalen. Sarah staat me buiten op het speelplein al op te wachten, ik begroet haar en ga meteen naar binnen om me aan te melden. Na enkele minuten sta ik weer buiten en beginnen we gelijk wat bij te praten. Ondertussen is het 0630 uur en zie ik dat de doedelzakblazer aanstalten maakt om zich naar het startpunt te begeven. Ook wij beslissen om naar de start aan het ‘Memorial Museum Passchendaele 1917’ te gaan, het is dan nog pikkedonker. Na een kwartier wachten, begint de ceremonie met een plechtigheid van de organisatie en de tweede schepen ‘Jan Vandoolaeghe’. Na het officiële dankwoord volgt er een prachtig spel doedelzakgeluid dat de start van de tocht aankondigt. Na twee nummers geeft de organisatie het startschot, we zijn vertrokken!
De groep is veel kleiner dan vorig jaar en een peulenschil vergeleken met de eerste editie maar dat zal onze pret zeker niet bederven. De eerste kilometers verlopen in een grote groep richting Geluveld. Via de Berten Pilsstraat en de Plasstraat krijgen we de eerste onverharde ondergrond toegeschoven. Voor we het door hebben, gaan we via de Lange Dreve richting ‘Polygon Wood Cemetery’ waar ik Sarah de eerste geschiedkundige weetjes vertel. Ze is onder de indruk van de begraafplaats maar na tweehonderd meter valt haar mond bij wijze van spreken wagenwijd open. We wandelen nu over de ‘Buttes New British Cemetery’ begraafplaats. Een indrukwekkende plek waar ik steeds opnieuw stil van word. Het gaat verder door het Polygoonbos waar ik Sarah ook weer enkele weetjes te vertellen heb. Daarna stappen we verder richting ‘Black Watch Corner’ waar ik even halt houd om er een herinneringskruisje neer te planten, dit blijft toch een plek die me nauw aan het hart ligt.
“De geschiedenis over deze plekken heb ik reeds aangehaald in de vorige verslagen van de Western Front Trail of Western Front Way”
We steken de A19 over via de Oude Kortrijkstraat en slaan dan de Polygonestraat in. Enkele kilometers verder slaan we de Poezelhoekstraat in en hier stappen we over het plateau van Geluveld. Dit deel van de Westhoek deed ik nog niet te voet. Via een onverharde kerkwegel gaan we richting het dal en stijgen we opnieuw tot we aan de ‘Sint-Margarethakerk’ van Geluveld aankomen. Schuin tegenover de kerk is onze eerste rustpost voorzien: het ‘OC "t Gelevelt’ waar de plaatselijke jeugdbeweging gehuisvest is.
“Na de Eerste Slag om Ieper, 20 oktober tot en met 11 november 1914, viel een langdurige rustpauze over het front rond Ieper. Op die 11 november was de Pruisische Garde, een elitetroep van het Duitse Leger, er niet in geslaagd de doorbraak naar Ieper te forceren. Tussen de Nonnebossen en het Veldhoekkasteel te Geluveld werd hun aanval afgeslagen door elitesoldaten van het Britse Leger, de 1st Guards Brigade. Mist, regen, onvoldoende kennis van de vijandelijke artilleriestellingen en een te breed aanvalsfront hadden de Duitsers staande gehouden. In 2014 werd een gedenkteken opgericht op het kruispunt van de Oude Kortrijkstraat en de Lotegatstraat, Black Watch Corner genoemd, als eerbetoon aan de heroïsche weerstand door de 1st Black Watch en haar leider Brigade-Generaal Charles Fitz Clarence.”
Na een versnapering genuttigd te hebben, gaan we verder met de tocht en steken we de Menenstraat over. Via de Oude Zandvoordestraat, Zandvoordestraat, Neerstraat, Waterstraat, Herenthagestraat en de Pappotstraat komen we uit aan ‘Sanctuary Wood’. Ondertussen heeft Bart ons bijgebeend, hij was iets later gestart. Hij vertelt ons dat hij er de pees moest opleggen om ons bij te halen. Ik geef toe dat we redelijk doormarcheren dankzij Sarah die enkele Duracell batterijen ingeslikt heeft. Iets verder komen we aan ‘Hooge Crater Cemetery’ en naast het museum komen we aan onze tweede rustpost. Een banaan, wat cola en een frangipanekoekje gaan vlot naar binnen en ik krijg zelfs het koekje van Sarah.
Via de Bellewaardestraat gaat het verder naar het ‘Kraterbos’. Daar vertel ik het verhaal van de arme dreuzels die hier in de tunnels zaten tijdens de urenlange bombardementen. We wandelen door het bos waar de kraters en een ingestorte tunnel nog steeds zichtbaar zijn. Iets verder passeren we het ‘Liverpool Scottish Memorial’ en zie ik dat mijn herinneringskruisje van een vorige passage nog steeds aanwezig is. We passeren het ‘R.E. Grave Railway Wood’ en iets verder slaan we links af aan de Oude Kortrijkstraat. Via de Begijnenbosstraat gaat het verder richting ‘Hill 62’ en het prachtige Canadese monument met een wijds zicht over Ieper.
Via de Vijfwegenstraat betreden we de domeinen van ‘Groenenburg’ en ‘Papenelst of Twaalf Gemeten’. Na wat draaien en keren komen we uit op de Wervikstraat die we even volgen. We naderen onze derde rustpost aan een voetbalveld, het is in de kantine te doen voor een colaatje. Het is er iets te druk naar mijn goesting dus gaan we naar buiten en kiezen een plekje uit langs het veld om even te rusten. Bart heeft meer geluk, hij heeft een armbandje gekregen van de omloop van vijfendertig kilometer en krijgt nu al een middagmaal voorgeschoteld. Nu ja, een middagmaal is veel gezegd. Hij krijgt een potje, ter grootte van een potje ijs waar net twee bollen vanille in passen, dat half gevuld is met pasta. Ik denk bij mezelf: “Als dat op mijn kleine teen valt, moet ik meteen naar de spoedgevallen” ‘grinnik’. We kijken even naar de kinderen die een voetbalwedstrijd aan het spelen zijn maar al snel staan we recht om onze tocht verder te zetten.
We verlaten de Wervikstraat door links in te slaan op de Zwarteleenstraat. Deze straat voert ons, jawel, naar het Zwarte Leen en ‘Hill60’. Niet veel later staan we vol verwondering te gapen naar ‘Caterpillar Crater’. Ik heb deze krater nu al tig maal gezien en steeds grijpt het beeld van het enorme gat me naar de keel. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het landschap met zo’n enorm geweld omgewoeld, je kan het haast niet geloven dat dit toen mogelijk was. We wandelen parallel met het spoor, ook dit spoor bestond al tijdens de Eerste Wereldoorlog, tot we uitkomen aan de kasteelhoekstraat. We steken de gevaarlijke Komenseweg over en dan betreden we het mooiste natuurdomein van West-Vlaanderen, ‘De Palingbeek’. We wandelen door ‘Craterwall The Bluff’ en komen zo aan de volgende stop waar we kunnen genieten van een kinderportie pasta. Een gegeven paard kijkt men niet in de bek zeker? Na de lunch stappen we verder en bij het verlaten van het domein wordt het even onduidelijk maar gelukkig hebben wij de juiste pijlen gevolgd. Op weg naar het golfterrein komen we een boerderij tegen waarvan ik weet dat de landbouwer regelmatig obussen bovenhaalt en op een betonnen muurtje zet. We hebben geluk, er staat een 77mm Duits springtuig te schitteren. Ik neem er uiteraard een foto van. We stappen verder langs het golfterrein dat zich op het voormalige kasteelterrein van de gebroeders Mahieu bevindt. Daarna gaat het door de ‘Hulkerbossen’ richting Hollebeke.
We verlaten Hollebeke en stappen richting de Franse grens langs de spoorlijn en het Kanaal Ieper-Komen. Net voor het gehucht Houthem slaan we rechts af en stappen we richting Wijtschate. Hier begint de ergernis, kilometers langs verharde wegen zonder schaduwpartijen en dus in de volle zon. We worden letterlijk gebraden en merken dat we nood hebben aan een rustpost waar we even kunnen afkoelen en onze dorst kunnen lessen. Wanneer we Wijtschate binnenwandelen, naderen we de volgende rustpost in een klein schooltje. We krijgen Aquarius en een rijsttaartje, een welgekomen versnapering. We gaan terug naar buiten en leggen ons even in het gras met de benen naar omhoog om het bloed uit de voeten en benen te laten trekken. Na onze rustperiode stappen we, de eerste vijfhonderd meter lijken eerder strompelen, verder richting het ‘Campagnebos’ en de ‘Kroonaard’.
Na enkele kilometers door open vlaktes met hier en daar schaduw komen we aan in Voormezele of zoals Sarah het zegt: ‘Voorm – ezele’. Wanneer we Voormezele verlaten gaat het verder richting ‘Bedford House Cemetery’ dat we helaas niet bezoeken. Langs deze weg komen we terug uit aan ‘De Palingbeek’ en de volgende rustpost. We hebben geluk, we krijgen de overschotjes van de pasta en die pasta is zeker welkom want we hebben honger. Na het verlaten van de rustpost resten ons nog acht kilometer wandelplezier. We stappen nu naar de – naar mijn gevoel - drie mooiste Britse militaire begraafplaatsen van de Westhoek. Dit omwille van hun geschiedenis, hun architectuur, de aanplantingen en hun ligging. Ik vertel steeds hetzelfde aan diegenen die me vergezellen. Moest ik in die tijd gesneuveld zijn dan zou ik hier willen rusten. Misschien een rare gedachte maar dat is de emotie die in me opkomt als ik langs deze drie begraafplaatsen passeer.
Iets verder steken we het spoor over en rechts zien we het ‘Larch Wood Cemetery’ liggen, ook een begraafplaats met een heftige geschiedenis. Deze geschiedenis heb ik reeds in andere verslagen vermeld. Wanneer we Zillebeke naderen, komen we een vermoeide stapper tegen - ik ben nu toch zijn naam vergeten zeker. We spreken hem aan en proberen hem wat aan te moedigen. Hij vraagt hoeveel kilometer het nog is tot aan de finish. Ik kijk even op mijn GPX en vertel hem dat het nog zo’n vijf kilometer is. Hij lacht en zegt: “Dan ben ik er bijna!” We besluiten om bij hem te blijven, het zou immers zonde zijn als hij het nu nog zou opgeven. Hij vertelt ons dat hij deelneemt aan de tachtig kilometer en dat dit zijn eerste keer is op deze afstand. Ik vraag hem uiteraard welke afstanden hij al deed in het verleden. Wat de man dan antwoordt, laat ons allen versteld staan. Hij laat ons weten dat hij in het voorjaar de ‘Coast Walk’ deed en deelnam aan de afstand van tweeënveertig kilometer. Ik word nieuwsgieriger en vraag hem als hij nog andere trainingen ondernomen heeft voor hij aan deze uitdaging begon, zijn antwoord laat ons volledig versteld staan. Hij heeft sinds het voorjaar zo goed als niet meer gewandeld. We zijn er niet goed van en tegelijkertijd hebben we enorm veel respect voor zijn prestatie tot nu toe. We blijven met hem praten zodat hij zich niet op wandelen moet focussen. We wandelen langs Zillebeke vijver waar we door de fotograaf van het event gefotografeerd worden. Via het ‘Vredesbos’ en het ‘Ooibos’ stappen we richting de Rijselse poort. Wanneer we deze poort zien, valt er een last van onze schouders. Nog twee kilometer te gaan!
We wandelen door het centrum van Ieper en ik bemerk dat onze vriend wat grauwbleek wordt. Ik geef hem een druivensuikertje zodat hij zeker niet tegen de vlakte gaat. Ondertussen voel ik bij mezelf dat er een blaar op mijn hiel opengesprongen is met een helse pijn tot gevolg. We blijven doorstrompelen en bereiken de markt van Ieper waar we door enkele toeschouwers gefeliciteerd worden. In de verte zien we de Menenpoort die helemaal ingepakt is ter restauratie. Via de vesten verlaten we opnieuw het centrum en dan duiken we de kazematten in. Via een trap komen we uit op roosters die boven het water zweven en via de voetgangersbrug steken we de Kasteelgracht over. We komen in het ‘Hoornwerkpark’, nog enkele honderden meters en we bereiken de finish. Wanneer we de boog zien, worden we euforisch. Eenmaal onder de boog nemen we elkaar vast en laten we ons opnieuw fotograferen. Toeschouwers klappen maar wij klappen vooral mee voor onze vriend die de tachtig kilometer uitgestapt heeft. We halen onze medaille en gaan in de sporthal nog iets drinken. We snakken vooral naar ons huis, een warme douche en onze zetel of bed. Ik wil mijn metgezellen nog eens bedanken om met me mee te stappen. Aan de organisatie wil ik vooral laten weten dat de rustposten beter verspreid zijn dan vorig jaar maar dat de bevoorrading nog slechter geworden is. Ik raad aan, minder suikers en meer voedzame maaltijden en vooral meer drank ter beschikking stellen.
Ik heb ondertussen te horen gekregen dat de Poppieswalk vanaf volgend jaar doorgaat in maart en dat de langeafstandstochten ingekort worden. Helaas groeit deze organisatie niet maar krimpt ze steeds meer. Helaas zal ik mijn traditie dan ook stopzetten hoezeer ik ook van het thema houdt.
